Rozdział 4 ''Szczęście w nieszczęściu''

 *Miesiąc później*

  Piotrek wyszedł z bazy. Była późna jesień, dlatego niebo otaczały ciemne chmury. Lada chwila powinno zacząć padać. Chłopak zobaczył znajomą mu twarz na drugiej stronie ulicy. To była Martyna.
- Cześć, co za spotkanie. - Mężczyzna dopiero po kilku minutach ujrzał, że jego przyjaciółka ma całą twarz we łzach. - Płakałaś?
- Tak... - Kobieta nawet nie próbowała kłamać. - Nakryłam Rafała z... - Piotr momentalnie przytulił Martynę.
- Nie będziesz się tak włóczyć po ciemku. Chodźmy do mnie. I nawet nie próbuj odmawiać.
   Po chwili byli w mieszkaniu. Piotrek poszedł zrobić herbatę. Wręczył ją Martynie.
- Dziękuję. - Kobieta posłała mu lekki uśmiech.
- Przyjaciołom trzeba pomagać. Zaraz przyniosę ci pościel. Czuj się jak u siebie w domu.
- Wiesz co... Chyba chciałabym odpocząć od swojego domu.
- No to w takim razie... po prostu nie krępuj się.
   Dwie godziny później Martyna poszła spać. Przy Piotrku czuła się bezpieczna. Rano jednak musiała wrócić do mieszkania.

***

  Ubrała się i wzięła torebkę z fotela. Po cichu wyszła. Poszła na przystanek. Otworzyła ciężkie, brązowe drzwi. Rafała na szczęście nie było. Martyna zobaczyła spódniczkę, która nie była jej. Wzięła z rogu pokoju walizkę i spakowała swoje najpotrzebniejsze rzeczy. Po tym pojechała do hotelu. Rozpakowała się i szybkim krokiem udała się do pracy.
- Cześć wszystkim. - Martyna usiadła na kanapie.
- Hej. Piotrek od dłuższego czasu cię szuka. - Powiedział Adam.
- A gdzie on teraz jest?
- Sprząta karetkę.
Martyna wyszła na zewnątrz i udała się do jednego z pojazdów.
- Piotruś, torbę z lekami połóż tutaj. - Kobieta położyła plecak obok noszy.
- O, cześć... Czemu rano poszłaś? Nie mogłem się do ciebie dodzwonić.
- Nie chciałam ci zawracać głowy. I tak dużo dla mnie zrobiłeś. - Martyna posłała mu uśmiech.
- To gdzie teraz masz swoje lokum?
- W hotelu. Po pracy pojadę poszukać jakiegoś mieszkania.

*Po dyżurze*

Padał deszcz. Martyna stała na przystanku, czekając na autobus. Zobaczyła Piotrka, który zbliżał się do niej.
- Już się za mną stęskniłeś? - Zapytała dziewczyna.
- Może pojadę z tobą poszukać tego mieszkania?
- Pewnie, jeśli chcesz.
Nagle Piotr i Martyna zbliżyli się do siebie. W jednej chwili stało się to, czego nikt się nie spodziewał. Całujących się ''przyjaciół'' zobaczył Wiktor. Znacząco chrząknął.
- Dzień dobry... - Powiedziała skrępowana Martyna.
- Cześć, dzieciaki. Właśnie idę do domu... Nie będę wam przeszkadzał. Do jutra. - Lekarz był widocznie w szoku. Po chwili poszedł w stronę centrum.
- Piotrek, nie mogę dzisiaj jechać szukać tego mieszkania. Muszę już iść.
- Poczekaj!
Chłopak patrzył na odchodzącą dziewczynę. Nie mógł nic zrobić. Czuł jednak, że coś w nim tknęło. Nigdy nie doświadczył czegoś takiego. Wiedział, że ma to związek z Martyną. Zrezygnowany poszedł do domu. Zrobił sobie herbatę i usiadł zmęczony na kanapie. Włączył telewizję. Przypomniało mu się to, co stało się niecałe pół godziny temu. Poczuł przyjemny dreszcz. Uśmiechnął się, myśląc o Martynie.